Değerli okuyucularım, bu konuyu ve kanunu neden ele aldığımı, birazdan anlayacaksınız. Çünkü, ülkemizde olup-bitenler, bu kanunu hatırlatıyor ve çok da gerekli kılıyor.

      Yakın tarihi hatırlayınız. Kurtuluş Savaşı’nda harpten kaçanlar için İstiklal Mahkemeleri kurulmuştu. Bu mahkemeler, harpten kaçanlarla, yabancı ülkeler için çalışanları “Vatan haini” sayıyor ve ona göre karar ve ceza veriyordu. Çünkü, “Hıyanet-i Vataniye” diye bir kanun vardı.

      Bu suçları önlemenin başka çaresi yoktu. Mahkemelerin, çok adil kararlar verdiği söylenemez. Ancak, yapacak başka bir şey, alınacak başkaca hiç bir tedbir yoktu.

     Kanun, 1991 yılına kadar yürürlükteydi. Her nedense, Turgut Özal, bu kanunu sevmedi ve kanun, onun isteğiyle o yıl yürürlükten kaldırıldı.

     İyi mi oldu? Ya da, yürürlükte kalmasının bir sakıncası mı vardı? Asla! Muhteremin, kafası öyle bastı ve canı öyle istedi. İhtimal o ki, Cumhurbaşkanları sadece bu kanun hükümlerine göre, yani vatana ihanet’ten suçlu bulunuyordu. O da, belki de bundan korktuğu için, kanunu kaldırttı.

      Kaldırttı, ama yürürlükteki Anayasamıza göre, Cumhurbaşkanları için “Vatana ihanet” suçlaması yine yapılabiliyor ve onlar bu suçla itham edilebiliyorlar. Eğer suç oluşursa, çok önemli bir suç sayılıyor. Affı filan da olmuyor.

                                      DÖNELİM, ESAS KONUMUZA

     Kanun kaldırılmış olsa da, onun önemini çağrıştıran maddeler, halen yürürlükte olan 5237 numaralı Türk Ceza Kanunu (Madde 302,308) ile, 1632 numaralı Askeri Ceza Kanunu’nda var.

    Olay Şudur. 1923 yılında imzaladığımız ve yeni Türk Devletine temel teşkil eden Lozan Anlaşması ile, Ege Denizi’ndeki bir çok ada Yunanlılara verildi.

     Az sayıda da olsa, kimi adalar bize bırakıldı. Yunanlılar, kendilerine düşen bu adalara sıkı sıkı sarıldılar.

     Hemen hepsinin üstünde yerleşim alanlarıyla, askeri tesisler yaptılar ve Ege’de burnumuzun dibine kadar sokuldular.Haklarıydılar, bu adaları yabancılara karşı çok sıkı koruyorlardı.

       Bize gelince, İzmir ve Aydın’dan kolayca gidilen ve görülen adalarımızı, bu iktidar döneminde asla koruyamadık.

     Bizim bu gevşek tutumumuzu ve vurdum-duymazlığımızı gören ve sezen Yunanlılar, bize ait olan bu adaları bir bir işgal etmeye başladılar.

     İşgal etmekle kalmadılar, üstlerine sivil ve askeri tesisler yaptılar. Bayraklarını diktiler. Yunanlı Bakanlar, Genelkurmay Başkanları, sivil ve askeri yetkililer bunları ziyaret edip, yemek yediler ve hatta buralarda horon tepip, kafa çektiler.

   16 adamızı işgal eden Yunanlıların, bu son günlerde 17’nci adamızı da ele geçirdikleri yazılıp, çiziliyor.  Bu durum, birkaç yıldan beri basın yayın organlarında haber konusu yapılıyor. Emekli olan kimi askeri yetkililer, televizyonlara çıkıp haritalar göstererek, bu vahim durumu anlatıyorlar.

      Bizim hükümete gelince; Umurunda bile olmuyor. Çünkü, onun görevi adeta, ülkeyi içeriden talan edenlerle, bu topraklarımızı zapt eden yabancılara adeta göz yummak.

       “Vatan hainliği” neden ve nereden aklınıza  geldi? Diye sorarsanız, şimdi anladınız mı?  Vatandaş olarak, bu ihaneti seyretmekle, acaba biz de “Vatan haini” sayılır mıyız. Çok korkuyorum.