Moved Permanently

Bir gün sormuşlar ermişlerden birine:
-Sevginin sadece sözünü edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?
-Bakın göstereyim, demiş, ermiş. önce sevgiyi dilden gönüle indirememiş olanları çağırarak onlara bir sofra hazırlamış.

Hepsi oturmuşlar yerlerine. derken tabaklar içinde sıcak çorbalar gelmiş ve arkasından da 'derviş kaşıkları' denilen bir metre boyunda kaşıklar. Ermiş sofradakilere, "bu kaşıkların ucundan tutup öyle yiyeceksiniz." diye bir de şart koymuş.

Peki!" deyip içmeye teşebbüs etmişler. Fakat o da ne? kaşıklar uzun geldiğinden bir türlü döküp saçmadan götüremiyorlar ağızlarına. En sonunda bakmışlar beceremiyorlar, öylece aç kalkmışlar sofradan. Bunun üzerine, "şimdi.." demiş ermiş:
-Sevgiyi gerçekten bilenleri çağıralım yemeğe.
Yüzleri aydınlık, gözleri sevgi ile gülümseyen ışıklı insanlar gelmiş oturmuş sofraya bu defa.
"Buyurun." denilince, her biri uzun boylu kaşığını çorbaya daldırıp, sonra karşısındaki kardeşine uzatarak içirmiş.

Böylece her biri diğerini doyurmuş ve şükrederek kalkmışlar sofradan. "işte!" demiş ermiş ve eklemiş:
-Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini görür ve doymayı düşünürse, o aç kalacaktır. Ve kim kardeşini düşünür de doyurursa, o da kardeşi tarafından doyurulacaktır. Şüphesiz ve şunu da unutmayın, hayat pazarında alan değil, veren kazançtadır daima.
 
VİETNAM SAVAŞI

Ne kadar doğru ya da ne kadar abartılmış bilmiyorum ama okunmaya değer şöyle bir hikaye var:
Amerika'nın viet nam savaşı'ndan sonra asker bir çocuk ailesini arar. Haftalardır ondan haber bekleyen babası oğlunun sesini duyduğuna çok mutlu olur. Uzun uzun konuşurlar, hasret giderirler. Ancak oğulun babadan bir isteği vardır.

Savaşta yaralanmış bir arkadaşını bir süre misafir etmek istediğinden bahseder. Babası "tabi ki" der ve peşine hemen sorar ne rahatsızlığı var diye.Oğul arkadaşının bir mayında yaralandığını ve bir kolu ile bir bacağını kaybettiğini söyler.

Baba hemen burun kıvırır, hayatlarını ona göre şekillendiremeyeceklerinden bahseder. Oğul arkadaşının kimsesiz olduğu için gidecek bir yeri olmadığından, en azından bir iş bulana kadar kendileriyle kalmasını ister. Baba buna rağmen uzun süreli misafir edemeyeceklerini oğula anlatmaya çalışır. Çocuk sinirlenir ve telefonu babasının yüzüne kapar ve babasını bir daha aramaz. Ailesi onu ve arkadaşını bulmak için aramadık yer bırakmaz ama oğullarının izini bulamaz. Baba bir gün, günlük gazetesini alır ve acı haberi alır. Savaş sonrası depresyonu aldayamayan oğlunun evlerinin çok yakınındaki bir binadan atlayıp intihar ettiğini öğrenir. Eşiyle birlikte oğullarını almaya giderler. Oğulun bir kolu ve bir bacağı yoktur.
Kaynak: Hikayeler.com
Kalın sağlıcakla.

BİRAZ ONDAN BİRAZ BUNDAN
 
Hikâye bu ya, Nasreddin Hoca, Subaşı ve Kör Kadı sohbet ediyormuş. Kör Kadı lafın en tatlı yerinde:
– Hocam, çok konuşan çok yanılır, derler. Sen de biraz öylesin, deyince:
– Hayır, demiş Hoca, bir defasında parmağım gözüne Kör Kadı diyecektim ama dilimi tuttum.
Kör Kadı bakmış ki kurnazlığı ile kendisi zor duruma düşüyor.
– Hocam, demiş, seni bir türlü çözemedim. Cin desem değilsin, öküz desem o da değil.
Hoca bir sağındaki Kör Kadıya bakmış, bir solundaki Subaşı’ya:
– Biraz ondan, biraz bundan, demiş, ikisinin ortasıyım.