Moved Permanently

2009 yılını da devirdik. Allah’ın ömür verdiği her canlı, her geçen yıl yaşına bir yaş daha ekleyerek, başka bir söylemle daha da yaşlanarak ömrünü sürdürüyor. İnsan ise, her yeni yıla başka umutlarla ve güvenle girmek istiyor. Bizim ülkemizde ülkeyi yönetenler, oldum olası kendileri ve yandaşlarının dışında hiç kimseye ne umut, ne de güven veremediler.

Ne var ki, yedi yıldan beri iktidarda olan AKP de artık hem geleceğinden, hem de gelen yeni yıldan umutlu değil. Gökten zembille düşer gibi iktidara oturan bu parti, durduk yere yaptığı büyük hatalarla “kendi sonunu hazırladığı gibi”, ülkemizi ve halkımızı da “etnik bölünme” gibi, büyük bir felaketin eşiğine getirdi.

SORUNU, KENDİLERİ ÇIKARDI Türkiye’de, çeyrek asırdan beri terör estirdiği için devletin mücadele ettiği bir örgüt vardı, ama “Kürt” halkının devletle hiçbir sorunu yoktu. Çünkü, TC devleti, hiçbir etnik ayırım yapmadan vatandaşlarına eşit uzaklıktaydı. Herkes, ülkenin imkanlarından eşit ölçüde yararlanıyor ve devletin yönetiminde de, ayırımsız görev alabiliyordu. Türk ve Kürt halkı, bu toprakların üzerinde kardeşçe yaşıyor, iyi ve kötü günlerini tam bir dayanışma içinde paylaşıyorlardı.

Bir güneydoğu seyahati sırasında Başbakanın, ülkede bir “Kürt Sorunu”unun varlığından söz etmesi, fitili ateşlemeye yetti. Bölgede ve fırsat buldukça ülkemizin her yöresinde terör estiren ve kendi soydaşlarını bile katleden örgüt, Başbakanın bu söylemine dört elle sarıldı. Örgüt böylece, bu sorun sebebiyle ortaya çıktığını ve bunu çözmek için mücadele ettiğini söyleyerek, kendini haklı çıkarmaya çalıştı. O kadar ki, Kürt halkının da önemli bir kısmı kendisini bu sorunun mağduru gibi görüp, terör yanlılarına destek verince, işler iyice sarpa sardı.

Kendi yarattığı bu sorunu, önce “Kürt açılımı” daha sonra da “Demokratik açılım” adıyla çözebileceğini sanan, ancak ortaya hiçbir somut öneri koyamayan hükümet, şimdi iyice yolunu şaşırmış durumda. Hükümet, daha fazla ileri gidemeyip ancak, geri dönmeyi de beceremeyince, şimdi düştüğü boşlukta çırpınıp duruyor.

Baksanıza, geçen hafta sonunda PKK’nın şehir örgütlenmesi denilen KCK’ ya yapılan operasyonlara karşı doğu ve güneydoğudaki başkaldırılar, insanı ürkütüyor. Diyabakır’ın militan Belediye Başkanı, hiç kimsenin yazıp söyleyemediği küfürleri, alenen savuruyor. Devleti yönetenlere, uluorta küfrediyor. Bu zata, hiç kimse bir şey yapamıyor. İnsan, “Ülke, nereye götürülüyor ya da nereye gidiyor?” demekten kendini alamıyor.

AKP’NİN, BAŞIMIZA SARDIĞI DERTLER BİR DEĞİL Kİ ...

AKP iktidarının derdi yalnız ayrılıkçı Kürtlerle değil. Hükümet, Yargı ve Ordu ile de çetin bir mücadelenin içinde. Hemen herkesin çok iyi hatırlayabileceği gibi, AKP iktidarına kadar yargının sesi, her yıl sadece Adli Yıl’ın açılışında çıkardı. O ses de, Yargıtay Başkanı’nın bir yıllık birikimi not alıp, düzenlenen bir törenle kamuoyuna aktarmasıyla fark edilirdi. Başka zamanlarda, yargı üzerine hiçbir atışma ve tartışma yaşanmazdı.

AKP’ nin iktidar olmasından sonra, yargı her gün ülkenin gündemine girdi. Üstelik hükümet., yargı bağımsızlığını ortadan kaldırmak için, elinden geleni yaptı ve yapıyor. Yargının bu denli siyasallaştırılması, çıkan yargı kararlarını, vatandaşın gözünde şüpheli hale getirdi. Eskiden, mahkemelerin verdiği her karara karşı “şeriatın kestiği parmak acımaz.” diyerek, güven duyan ve destek veren vatandaşlar, artık öyle demiyor. Verilen bütün kararlara kuşku ile bakıyor. Hakim ve Savcılar büyük baskı altında ve ne yapacaklarını şaşırmış durumdalar. Bu durum, adaletin ülkede adil dağıtılması konusunda herkese endişe veriyor.

ORDU, HEPİMİZİN ORDUSU

Türk ordusu, bu ülkenin iç ve dış düşmanlarına karşı en büyük gücü ve güvencesi. Biz, Ordusunun kahramanlığı ve asker sevgisiyle tanınmış bir milletiz. AKP iktidarının Orduya karşı takındığı ve onu yıpratmaya yönelik tavırları, halkımızı çok ciddi biçimde endişelendiriyor.

Hiçbir ülkenin askeri, son yıllarda bizim askerimizin uğradığı kadar saldırı ve yıpratma hareketine maruz kalmamıştır.

Halkımızın ezici çoğunluğu, Türkiye’de askeri darbe yapılmasına karşıdır. Nitekim, askerden muhtıra yiyen iktidarlar, muhtıraya tepki olarak halk tarafından hep desteklenmiştir. Mesela, 2007 yılında AKP için verilen e-muhtıra’nın ardından yapılan seçimlerde, halk bu tavrını bir kere daha sergilemiştir.

Ne var ki, bu tür davranışlar bir Ordu düşmanlığının sebebi olamaz. Milletimiz, adalet dağıtan Yargıya muhtaç olduğu kadar, geleceğimizin güvencesi olan Ordu’ya da muhtaçtır.

Okullarda, yıllardan beri çocuklarımıza asker bir millet olduğumuzu, Ordumuzla gurur duyduğumuzu anlatmaya çalışırken, şimdi ortaya çıkan bu “Ordu düşmanlığı”, yeni yetişen nesle, bundan sonra acaba nasıl anlatılabilir?

İktidar, Ordunun ve Yargının üzerinden elini süratle çekmelidir. Bu durum hem iktidar, hem de ülkemizin geleceği için çok gereklidir. Sonradan duyulan hiçbir pişmanlık, pişman olana fayda getirmemiştir.

ATATÜRK DOĞRU SÖYLEMİŞ.”NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE !..”

Bu söz, AKP iktidarına kadar bu ülkede hiç tartışılmadı. Cumhuriyetin 10 ncu yıl nutkunu bu cümle ile bitiren Büyük Atatürk, hiç kuşkusuz ki bu sözü söylerken, etnik bir ayrımcılık düşünmemişti. Bu sözü ile Türkiye’de yaşayan ve Türk vatandaşı olan, başka bir söylemle Türkiye Cumhuriyeti’ni kuran herkesi onurlandırmak istemişti.

Bu söz, itirazsız bütün vatandaşlarımızca kabul gördü. Yeni yetişen nesle, ülkemizin her tarafındaki okullarda bir slogan gibi belletildi. Ne olduysa bu söz, AKP iktidarından sonra tartışılır hale geldi.

Kürt vatandaşların ayrımcılık talepleriyle yaratılan sorun, bu sözün tartışmaya açılmasıyla hız kazanmış oldu. Hatırlayınız, Dr. Frankeştayn’ı, kendi yarattığı güç ortadan kaldırmıştı.

AKP eğer, kendi isteğiyle saplandığı bu bataktan kendini kurtarabilirse, onun da söyleyeceği söz budur: “Ne Mutlu Türküm Diyene”

Cüneyt Gökçer’i, Tanır mısınız?

Sizi bilemem, ama ben iyi tanırım. 1958 den 1983 yılına kadar aralıksız tam 25 yıl süreyle Devlet Tiyatroları Genel Müdürlüğü yaptı. Türk Tiyatrosu’nda, Muhsin Ertuğrul’dan sonra gelen, çok önemli bir isimdi.

Bu Tiyatro devi, geçen haftanın ortasında ve tam 91 yaşında hayata veda etti.

Gökçer’in, tiyatroya büyük emeği ve hizmeti vardı. Onun, tiyatronun batılı anlamda ülkemize yerleşmesinde ve çok sayıda tiyatro sanatçısının yetişmesinde büyük katkıları olmuştu. Bizzat oynadığı oyunlarda, tiyatro sevenlerin büyük takdirini kazanmış ve üstün başarıları sebebiyle kendisine Profesörlük unvanıyla birlikte, Devlet Sanatçısı unvanı da verilmişti.

Ben onu, henüz öğrenci iken sahnede bir defa seyrettim. Onun oynadığını bilmeden girdiğim tiyatroda, sahnedeki o muhteşem ustalığını görünce, Cüneyt Gökçer olduğunu sonradan öğrenmiştim.

Bir daha da hiç karşılaşmadık. Ta ki, makamına yaptığım bir ziyarete kadar.

GENEL MÜDÜRE BAK, GENEL MÜDÜRE

1976 Eylül’ünden, 1977 Mart Ayı’na kadar İstanbul Kültür Müdürlüğü’ne vekalet ettim. Bir gün, Müdürlüğe bağlı birimleri görmek ve yerinde tanımak istedim. Atatürk Kültür Merkezi Müdürü Nihat Beyi de yanıma aldım ve dolaşmaya başladık.

Nihat Bey, “Önce, Atatürk Kültür Merkezi’nden başlayalım.” deyince, önce Taksim’e gittik. Binadaki bir çok birimi gördükten sonra, Nihat Bey bu defa, “İsterseniz, Devlet Tiyatroları Genel Müdürü Cüneyt Gökçer’i de ziyaret edelim.” deyince, “Peki” dedim ve Genel Müdürün odasına yöneldik.

Nihat Bey, Genel Müdürün kapısını açıp girmem için yana çekildiğinde, kapıdan içeri girdim ve hemen dışarı çıktım.

GENEL MÜDÜRÜN BACAKLARI, MASANIN ÜSTÜNDE !..Cüneyt Gökçer koltuğunda oturuyordu, ancak iki bacağı da upuzun masanın üstündeydi. Ayakkabılarının tabanları, odaya girenin adeta gözüne saplanıyordu.

Dışarı çıkınca, Nihat Bey de arkamdan geldi. Kapı açık kalmıştı. Bir defa daha açık kapıdan baktım. Cüneyt Gökçer, kılını bile kıpırdatmıyor, piposunun dumanını çekmeye devam ediyordu.

Çok üzüldüm. Hareket, böyle bir kariyere ve şöhrete sahip bir sanat adamından ve bir Genel Müdürden beklenebilecek bir hareket değildi. Bırakın böyle bir kimseyi, sıradan hiç kimse çalıştığı yerde, böyle bir oturuş sergileyemezdi. Böyle bir hata yapsa bile, odaya bir giren olduğunda, kendine çeki-düzen verirdi.

Bu durumu, bir hafta sonra İstanbul’a gelen Kültür Bakanlığı Müsteşarı Prof. Emin Bilgiç’e anlattım. Rahmetli Bilgiç güldü ve aynen şöyle dedi. “Onun arkasında Ayten Gökçer var.”