“Kürt Sorunu” bu ülkenin başından def’edilmeden, bir “Dersim Sorunu” yaşamak istemiyoruz. Durduk yere bunu kaşımak, yeni bir bölücülüktür. Konuyu Başbakan açtığına göre, yine o kapatmalıdır.
 
           Başbakanın, 1937-38 yıllarında Tunceli İlimizde yaşanan olayları değerlendirmesini, katiyen doğru bulmadım. Yalnız ben mi? Bu memlekette, akl-ı selim sahibi hiç kimsenin, Başbakanın bu konudaki açıklamalarını ve iddialarını tasvip etmesi mümkün değil.
           Hele, devlet adına asilerden özür dilemesi, olacak iş değil. Devleti, her ne kadar Cumhurbaşkanı temsil etse de, Başbakanın özür dilemesi büyük bir yanlış oldu.
       O yılları yaşayıp da, meydana gelen olayları anımsayan insanların büyük bir kısmı artık hayatta değil. Olayları kitaplardan, yazılı basından ve açıklanan belgelerden öğrendik. Bilinen doğru bir şey varsa o da, devlete silahla başkaldıranların, yine silahlı devlet güçleri tarafından etkisiz hale getirilmiş olmasıdır.
        Bunun dışında arananların hepsi, başka maksat içindir.

                    OLAYIN ÖZETİNİ, BİR DE BENDEN DİNLEYİN

                      OLAYLAR BASTIRILDI,  AMA ÖNLENEMEDİ
       Peş peşe meydana gelen bu olaylar, devlet güçleri tarafından, hem de anında bastırıldı, ama önlenemedi.
      “Atatürk” soyadını alan Mustafa Kemal, hastalandığı 1938 yılı Şubat ayı’na kadar Boğazlar ve Hatay Sorunu ile meşgul olurken, o zaman ki adı Dersim olan Tunceli’de, bu arada dinci aşiretler devlete başkaldırdılar.
        Hepsi mi? Değil tabii. Şeyhliği ve bütün kerameti kendinden menkul olan “Seyit Rıza” ve örgütlediği alevi kesimin militanları, devleti tanımadılar.
       Devlete haber gönderip, “Vergi de vermeyiz, askerlik de yapmayız.” dediler. Ve, öyle yaptılar.
       Bu eylem, bu asiler tarafından 33 askerimizin öldürülmesiyle doruk noktasına çıktı. İsmet İnönü’nün Başbakanlığı sırasında başlayan olaylar, 1937 yılında Celal Bayar’ın Başbakan olmasından sonra da devam etti.
      Devletin, olayların üzerine kararlılıkla gitmesi üzerine, Seyit Rıza ve adamları yakalanıp, bir bir asılarak idam edildiler.
      Devlet suçluları asmakla yetinmedi. İsyana katılanları ayrıca mecburi iskana tabi tutup, ülkenin bir çok yerine sürgün etti.
      Bu sürgünlerden, bizim ilçemize hatta benim köyüme (Küçükyoncalı/Küçük Manika) gelenler oldu. Köyümüzün kenarında 17 haneli bir mahalle oluşturan bu kişilerin son günlerini çok iyi hatırlıyorum.
       1950 yılından sonra “zorunlu iskan”ın kaldırılmasıyla bu kişiler, yine memleketlerine döndüler.
        İşte, bütün olup bitenler, bundan ibarettir. Devlet, kendisine kafa tutan, hatta bertaraf etmek isteyenleri, bertaraf etmiştir.
         Peki, devlet ne yapmalıydı? Asilere boyun mu eğmeliydi? Öyle bir devlet, hiç olabilir mi?
        Devletin bir hatası varsa, suçluları ciddi bir yargılama ile değil de, usulen yargılayıp, asmış olmasıdır.
       Dönemin Emniyet Genel Müdürü İhsan Sabri Çağlayangil’in anlattığına göre, asiler  gece vakti yakalandıktan sonra bir yere kapatılmışlar. Yatağından kaldırılan bir Hakimin, uykulu gözleriyle yaptığı kısa bir yargılamadan sonra idam edilmişler.
       İşin, yürek burkan ve adaleti zedeleyen bu tarafından öte, yanlış bir tarafını söylemek mümkün değil.