Siyasetin kirlenmesi ve sonuçları artık ülkeye hizmet etmenin aracı olmaktan çıkmış kısa yoldan köşeyi dönmeyi hedefleyenlerin kariyeri haline gelmiştir. Siyasetin bu günkü hali, bütün topluma değil, belli bir zümreye hizmet etmektedir.

Siyasetin kirlenmesinin sonuçları aynı zamanda nedenleri gibi işlev görmektedir. Kirlenmeye neden olan unsurlar bazı sonuçlara yol açmakta, bu sonuçlar da yeni kirliliklerin nedeni olarak yeniden işlev görmektedir. Dolayısıyla kirlenmenin nedenlerini ortadan kaldırmak sonuçları giderebileceği gibi, sonuçları gidermenin de aynı zamanda nedenleri ortadan kaldırabileceğini belirtmek gerekir. Bu kısır döngünün herhangi bir yerinden yapılacak olan müdahalenin diğer kesimleri de etkileyeceği unutulmamalıdır. Dolayısıyla aşağıda üzerinde durulan siyasetin kirlenme nedenlerini aynı zamanda kirlenmenin birer sonucu gibi okumak da mümkündür. Bu haliyle siyaset kurumu çözüm üreten bir kurum değil çözülmesi gereken sorunlardan birisi haline gelmiş bulunuyor.
Bu çözümü doğru gerçekleştirebilmek için siyaset kurumunu kirleten, yıpratan ve güvenilmez hale getiren nedenleri irdelemek gerekir.
AK Parti ve CHP politikaları parti içi demokrasi işleyişi biat ve oligarşi hakimiyetini sürdürmektedir. Oysa bu hakimiyet demokrasiye tam terstir.

AK Parti'de biat, birinin egemenliğini tanımak, kabul etmek, başkalarından önce sadrazam, sonra da biat etmek. Bağlılığını, itimadını bildirmek; rey vermek, anlamına gelen ve İslâm toplumlarında hükümdarların dinsel yargı gücüne sahip olabilmeleri, meşru yasal ve yetkili sayılabilmeleri için halktan aldıkları söz, bağlılık andı veya yetkisidir.

CHP'de, oligarşi az ve belirli sayıda kişinin, bir ülkenin veya müessesenin idaresini ellerinde bulundurup, hakimiyeti sağlamaktır. Varlıklı ve sayıca küçük bir topluluğun siyasal iktidarı elinde tuttuğu bir yönetim biçimidir.

Günümüzde siyasi parti örgütlenmesi genel başkan oligarşisine dayanan, yukardan aşağıya doğru örgütlenmiş bir yapıyı sergilemektedir. Genel başkanın parti hakimiyeti bir ölçüde her kademede parti içi iktidara hakim olmaya bağlı olduğundan, genel başkanlık bir belde delegesinden, genel merkez organlarındaki bir yöneticiye kadar uzanan her oluşumu kendi pozisyonunu göz önüne alarak bizzat kendisi ya da kendi yandaşları aracılığıyla oluşturmakta ve yönlendirmektedir. Genel başkanın kendisi de dahil genel merkez yöneticilerini seçecek olan delegeleri tespit eden il başkanlarını kendisi atamakta ya da işine gelmediği takdirde görevden alabilmektedir. Milletvekili ve belediye başkanı adaylarını merkezden atayabilmekte, dolayısıyla yerel örgütlerde, genel merkezde ya da parlamentodaki parti grubunda tamamen kendisine minnettarlık duygularıyla bağlı olan, her dediğini yapan yandaşlar grubu oluşturabilmektedir. Diğer bir deyişle önseçim veya halk oylamasını dışlayan zihniyet, liyakat, ehliyet, hizmet üretebilme, halka yakın olabilme kriterlerini bir kenara iterek, “lidere yakın olabilme” kriterine göre seçme ve seçilme işlemi yapmaktadır.

Yaptığım araştırmada kimi siyaset bilimcileri şöyle diyor: “Yönetenlerin seçilmesi işlemine, yönetilenleri hiç karıştırmayan bu yöntemi otokratik yöntem” olarak adlandırmaktadır. “Yüzyıllar boyunca dünyanın büyük bir bölümüne çeşitli biçimlerle yayılan bu yöntem bu gün sosyolojik bakımdan geri kalmış ülkelerde, çağdaş diktatörlükler dışında, hemen her yerde ortadan kalkmıştır.”Buna karşılık yönetenlerin seçimini yönetilenlere bırakan demokratik yöntem giderek yaygınlaşmaktadır. Bir nevi “otokratik yöntemle” her kademeye seçilen insanlar, ülkeye, halka, programa ya da partinin genel çıkarlarına hizmet etmek yerine genellikle genel başkanın çıkarlarına, isteklerine hizmet eden bir grup haline gelmektedir. Daha vahim olanı lidere gösterilen sadakat ve hizmetin karşılığında tekrar seçilebilme, hak etmese de yükselme, kişisel ikbal sağlama, kendine ve yandaşlarına yerel ve genel iktidarda maddi çıkar sağlama gibi karşı hizmetler almaktadır. Bu işin sonucunda ortaya çıkan “ağır faturayı” ise halk ödemektedir. Üstelik değer yozlaşması sonucunda gelinen noktada, halk siyaset yoluyla mevki, makam, kişisel ikbal sağlayan kişi ve kesimlere imrenerek ile bakmakta hatta bu gibi kişileri “başarılı” görmekte, takdir etmekte, kendi çocuklarına ve gelecek kuşaklara “model” olarak gösterebilmektedir.