c) Beşeri Mükemmel olmayış
İnsan doğası anlayışı önemli ölçüde karamsardır. Beşeri varlıklar her zaman iyiye, güzele, doğruya, akla, hoşgörüye yönelmezler. Bu yaklaşımla beşeri varlıklar, aşina olunana ve denenip test edilmiş bulunana yönelen, istikrarlı ve güvenli topluluklar içinde yaşamak  isteyen, bağımlılık ve güvenlik arayan yaratıklardır. Bireyler ahlaki bakımdan bozuk, bencil, açgözlü, iktidar hırsıyla lekelenmişlerdir. Suç ve düzensizliğin kökleri beşeri bireylerdedir. Düzenin devamı için güçlü devletin, sağlam kanunların, katı cezaların varlığına ihtiyaç vardır.

d) Organizmacılık
Muhafazakârlar toplumu bireyin yaratıcılığının bir ürünü olarak görmezler. Onlara göre toplum geleneksel olarak organik bir bütün ve yaşayan bir varlıktır. Toplum çeşitli kurumlarıyla veya onun sağlığına ve istikrarına katkıda bulunan aile, yerel cemaatler, millet.. gibi doğal ve gerekli olanlarla inşa edilmiştir. Toplum bu parçaların toplamından ibarettir ancak ayrı bir parçadır. Genellikle geleneksel değerler ile ortak kültürün toplumun devamı ve uyumu için hayati önemi vardır.

e) Hiyerarşi
Muhafazakâr yaklaşımda sosyal konum ve statülerin derecelendirilmesi organik bir toplumda doğaldır ve kaçınılmazdır. Bunlar, memurların, işçilerin, öğretmenlerin-öğrencilerin, ailelerin ve çocuklarının farklılaşan rollerini ve sorumluluklarını yansıtır. Bu yaklaşımla hiyerarşi ve eşitsizlik çatışmaya sebep olmaz. Çünkü toplum karşılıklı yükümlülükler ve karşılıklı görevlerle bağlıdır. Aslında bir kimsenin “hayattaki” mevkii büyük ölçüde şans ve doğumuna bağlıdır. Müreffeh ve imtiyazlı olan daha az talihli olanlara karşı belirli bir sorumluluk taşır.

f) Otorite
Otorite yukarıdan aşağıya uygulanır. Bilgiden, eğitimden, deneyimden yoksun olanlara kendi çıkarlarını doğru izleyebilmeleri için otorite  liderlik, rehberlik eder ve destek sağlar. Otoritenin erdemi, onun insanlara kim olduklarına ve onlardan beklendiğine ilişkin somut bir duygu veren bir sosyal uyum kaynağı olmasından gelir. Özgürlük sorumlulukla birlikte var olur. Genel olarak ödev ve yükümlülüklerin gönüllü kabulü özendirilir.

g) Mülkiyet
Mülk sahipliğine hayati bir önem verilir. Çünkü mülk sahipliği, insanlara güvenlik ve hükümetten bağımsız hareket etmesi, kanunlara ve başkalarının mülkiyetine saygı göstermesini özendirmesi bakımından önemlidir. Mülkiyet insanların kişiliklerinin dışa vurma halidir. Sahip olduklarında kendilerini görürler.Hakları vardır, sorumlulukları vardır. Bu yaklaşımla “bizler bir anlamda sadece geçmiş nesillerden devraldıklarımızı değil belkide gelecek nesillerin değerlerini de ifade eden mülkiyetin muhafızlarıyız” anlayışı esastır.

SOSYALİZM
Sosyalizm veya toplumculuk, iktidar ve üretim araçlarının halk tarafından kontrol edildiği bir toplum fikrine dayanan bir düşünce sistemidir.
Sosyalizm, uzun bir geçmişine rağmen 19.y.y. başlarına kadar siyasi bir inanç olarak şekillenmiş değildi. Sosyalizm, sanayi kapitalizmine karşı bir tepki olarak gelişti. Başlangıçta fabrika üretiminin yaygınlaşmasının tehdit ettiği esnaf ve sanatkârların çıkarlarını dile getirdi. Daha sonra büyüyen sanayinin işçi sınıfıyla bağlantılı hale geldi.

Sosyalist düzende şu üç unsur bulunur:
a) Üretim araçlarının toplumun malı olması;.
b) Üretimin insan ihtiyacına göre yapılması;
c) Bunların tamamının demokratik bir yol ile gerçekleştirilmesi.
Sosyalizmin tanımlarında bazı farklılıklar olsa da; hepsinde de ortak amaç, çalışan zümreyi (işçi sınıfını)  topluma hakim kılmak ve emek sahiplerinin hakkını vermektir. Toplumda sınıf farklarının ortadan kaldırılması ve toplu çalışma ile elde edilen kazancın emek sahibi olan topluluğa ait olması bütün sosyalistleri birleştiren ana fikirdir.

Sosyalistler bazı ana fikirlerde birleşseler de, uygulayacakları metotlar  hakkında ayrılığa düşmüşlerdir. Meselâ, üretim araçları topluma nasıl mal edilecek? Bunlar kimin ihtiyacına göre ve nasıl ayarlanacak? Diğer bir ifadeyle, kapitalist düzen hangi yoldan ve nasıl değiştirilecek?Hayalci (ütopyacı), ıslahçı (evrimci), ruhçu, maddeci ve ihtilalcı (devrimci) olmak üzere her biri kendine has özelliklere sahip birçok Sosyalizm çeşidi vardır. Başka bir açıdan, Ütopik Sosyalizm, Bilimsel Sosyalizm, Kürsü Sosyalizmi, Hıristiyan Sosyalizmi, Devrimci Sosyalizm, Reformcu Sosyalizm, Demokratik Sosyalizm gibi bir sınıflamaya da tabi tutulabilir.

İlk dönem Sosyalistleri daha ziyade toprağın fertler arasında eşit bir şekilde paylaşılmasını istiyorlardı. Esas anlamıyla Sosyalizm "İşçiler Birliği" anlamına  19.yy ilk yarısında kullanılmaya başlanmıştır. Çünkü Sosyalist akımın, işçi sınıfının meslekî teşkilatlanmaları ve siyasî partilerle şuurlu bir siyasî kuvvet olarak ortaya çıkışları 19.yy olmuştur. Sosyalizm 1848'e kadar sadece bir kavramdan ibaretken Marksizm’in ortaya çıkmasıyla "Bilimsel Sosyalizm"in kurulduğu kabul edilir. Bilimsel Sosyalizm, Devrimci Sosyalizm veya Marksizm: İhtilâlcı ve diyalektik materyalizmin temsil ettiği, Marks, Engels ve Lenin tarafından ileri sürülen sosyalizmdir. Bu sosyalizm ilk defa, liberal, burjuva ve kapitalist düzenin kendi çelişmelerine terk edilip yıkılmalarının beklenemeyeceğini ilkeleştirmiştir. İşçi sınıfının devreye girmesi ve şiddet yoluyla düzeni değiştirmesi metodunu ortaya atmışlardır. Daha sonra ise, Marks ve Engels demokratik ve ihtilâlsız yolu tercih etmişlerdir. Devam edecek.