Mevcut dünyamızda yitirmiş olduğumuz, çok kıymet taşıyan bir özellikten bahsetmek istiyorum: Vefa… Unuttuğumuz ya da unutturulduğumuz çok güzel bir haslettir vefa… Çok yakın bir zamana kadar var olan ama günümüzde çok az rastladığımız bir özellik vefa…

Atalarımız, “Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır” derken vefanın ne kadar önem arz ettiğini ve yıllar öncesinde bu özelliğin nasıl yaşandığını bizlere anlatmışlardır. Ya şimdi? Bu güzellikten ne kadar da uzak yaşamaktayız. Bizi biz yapan değerler arasında olan vefadan ne kadar da uzaktayız.

Her sene birçok kimselerle karşılaşmakta, tanışmaktayız. Bunlarla muhabbet eder, kimisinin manevi, kimisinin de maddi dertlerinin çözümü için gayret sarf ederiz. Kimiyle bir yıl, kimiyle dört yıl beraber olur, beraber çalışır, beraber koşuştururuz. Yeri gelir bir çok sıkıntılarına göğüs gereriz. Yediğimizden yedirir, içiririz. Manen huzura kavuşmaları için, gerek dünya ve gerekse ukbada rahat etmeleri için elimizden geleni yaparız.

Kimiyle bir yemeklik kadar, birkaç sohbetlik kadar muhabbetimiz olur ama yıllar sonra görüştüğümüzde hemen hatırlar ve “hakkınızı nasıl ödeyebiliriz” diyerek gözyaşlarıyla kucaklaşırız. Böyleleri bize vefayı hatırlatır. O güzel hasletin ne kadar önemli olduğunu gösterir. Kimiyle ise yıllarca beraber olursunuz ama “Hakkını helal etse de, etmese de benim için önemli değil, bu benim sorunum değil, kendi sorunu.” diyerek vefasızlığı ortaya koyar, insanın nasıl nankör olabileceğini gösterir.

Bu dünyada yaşamayı anlamlı kılan en güzel duygunun vefa olduğuna inanmışımdır hep. Vefa duygusu aşk, sevgi, acıma, dostluk ve diğer bütün duyguları da içine alan en üstün duygudur. İçinde vefa olmayan aşk, sevgi gibi duygular her an değişmeye hatta terse dönmeye elvirişli duygulardır. Bugün deli gibi aşık olan ve sevdiğini her şeyin üstünde gören birinin, yarın sevgisine karşılık bulamaması durumunda öldürmeye kadar varan zararlar verebilmesi her zaman mümkündür.

Oysa vefada karşılık aranmaz. Güzelliği de buradadır. Her türlü duygudan üstün oluşu bundandır. Çünkü vefada karşısındakine sunulan bir yaşam vardır. Kendi yaşamından bir parçayı başka birine armağan etmenin karşılığı bu dünyada yoktur. En güzel duygular, karşılığı bu dünyada olmayan duygulardır. Dostluk adına yapılan her eylemin karşılığı da yoktur bu dünyada. Karşılığı, bedeli bu dünyada olmayan duygu ve eylemlerdir dünyayı yaşanılır kılan. Yoksa maddenin içinde debelenip giden insanların birbirlerini yiyerek anlamsız çatışmalarından geçilmezdi dünya. Yine de öyle ama neyse ki az da olsa yaşamı anlamlı kılan bir azınlık var da onların hatırına şu üç günlük dünya çekilir hale geliyor.

Yanmakta olan bir evin içinden son anda yavrusunu dışarı atarak yaşamını kurtaran ama kendisi alevlerin arasında kalarak yaşamını yitiren bir ana nın yaptığı bu davranışın dünyada bir karşılığı var mıdır?

Bütün varını yoğunu kaybeden bir dostuna bu zor anında el vererek yaşama bağlamak , kendi yaşamından bir parçayı armağan etmektir ona. Ve bunun da karşılığı yoktur dünyada.
Yaratılışı gereği Azraili olduğu farenin yavrularını emziren bir kedinin bu davranışının maddi bir karşılığı var mıdır?
Düşmanına bile yaşam bağışlayan bir canlının, çoğu insanın bile yapmaktan kaçındığı en insani bir davranış değil midir? Bu vefa unutulur mu hiç?