Çok eskilerden ve halen kimi bölgelerde devam eden nakliye ve yük taşıma işi eşek ve develerle yapılıyordu.
Yiyecek, içecek değerli eşyalar bu hayvanlarla taşınırdı. Bu iki hayvan da tabiata ve yaşama dirençli hayvanlarmış.. Tabii eşek daha da dayanıklı imiş.. Bu yaratıklar genellikle arpa, karpuz kabuğu yerlermiş.. Ancak yaşlanıp da iş göremez hale geldiklerinde sahibi tarafından boş bir araziye salınırlarmış..
Değerli okuyucularım, hikaye şöyle:
"Kervanın biri uzun bir yola çıkmış, kervandaki bir eşek ile bir deve kendisine sunulanlar ile yetinmeyip sağ soldaki otlara uzanıp kervanın gidişini aksatmaya başlamış. Durumu fark eden kervan sahibi bir eşeğe bakmış bir deveye bakmış. Sıska hale gelen bu iki hayvanın muzurluklarına daha fazla göz yummamış. Önce bunları bir ağaca bağlıyım bizi takip etmesinler demiş. Daha sonra da yazık onlarda Allah’ın yaratıklarından, kendi hallerine bırakayım. Tabiat ana bildiği gibi işlesin demiş.
Tesadüf ya eşek ile deve yürürler yürürler ve tam umutlarının kesildiği anda karşılarında otların ve suların şırıl şırıl aktığı bir bölgeye gelirler. Burada tabiatın güzel otları ve doğal suları sayesinde kendilerini toparlarlar, güçlenirler ve gösterişli birer hayvan olurlar..
Ama Eşek bu ya, eşekliğini ille de gösterecektir…. Eşek “ Deve kardeş ben anırmak istiyorum. Tüm alem benim gibi bir eşeğin sesini duysun” der… Deve “ Yapma eşek burada bizi kimse görmüyor. Bizi yemek isteyen hayvanlarda yok.. Burası kervanın geçtiği yola yakın. Sen şimdi anırırsan buradan geçen kervan sahiplerinden biri seni duyar. Bizim varlığımızın farkına varırlar. Eski, kötü günlerimize geri döneriz. Şu üç günlük dünyada yaşayıp gidiyoruz der…
Ama eşek deveyi dinlemez.. Başlar ANIRMAYA….. Oradan geçen kervan bu sesi duyar. Oraya gittiğinde ne görsün. Bir eşekle bir deve. Tüyleri de pırıl pırıl parlıyor.. Güçlü kuvvetli iki hayvan…
Onları yakalatır. Kervana katar.. Bunlar güçlü kuvvetli diye en değerli yükleri de bunlara sarar.. Ama özellikle de eşeğe padişaha teslim edilecek değerli eşyaları yüklerler…
Bir süre sonra Eşek eşekliğini yine göstermeye başlar.. Mızmızlanır.. Oflar püfler..
Geride kalmaya başlar. Yatar, kalkmaz.. Ne kadar muzurluk varsa hepsini ortaya koyar..
Deve ikaz etse de itiraz etse de lafını dinletemez..
Sonunda kervan sahibi bu böyle olmayacak der. Eşeği değerli bir şey sanan kervan sahibi, eşeği üzerindeki değerli yükleriyle birlikte devenin üstüne sarar.. Bu kadar fazla yüke dayanamayan deve “ Eşek bütün bunlar senin yüzünden başımıza geldi. Tüm bunlar yetmez gibi birde kendini bana taşıtıyorsun. Tüm bu yaptıkların yanına kar mı kalacak sandın.. Ben seni uyarmıştım” der…
Eşeğin keyfi yerinde dalga geçercesine tekrar uzun uzun anırmaya başlar..
Bu sırada deve yavaş yavaş kervanın sonunda kalır ve bir an kervanın gözcülerinin dalgınlığından yararlanır ve kervandan kaçar..
Uçurumun başına gelir “ Eşek yolun sonuna geldik. Buraya kadarmış.. Senden ve üzerimdeki yüklerden kurtulmanın zamanı geldi der.
Eşek yalvarsa da deve yapılanları unutmak istemez. Uçurumun başında silkelenir eşek ve üzerindeki değerli eşyalar uçuruma yuvarlanırlar.. Kervan sahibi her yeri arasa da ne eşeği ne de değerli eşyaları bulabilir. Padişahın değerli eşyalarını kaybeden kervanın akıbeti ise bilinmekte…"
Eşek taşlara çarpa çarpa ölüp gitmiş. Deve aşağıya yuvarlanan eşeğe bakıp, sen aşka gelince şarkı söylersen ben de aşka gelince oynarım. Sonuç da böyle olur işte demiş.
Kaynak: hikayeler.com
Evet... Değerli okuyucularım, bu hikayeden anlaşıldığı üzere hayvanların bile ne kadar duyarlı olduğu ortadayken, insanlar ise kendi sırtındaki partilerinin yükünü eşek misali taşımaya devam ettiği sürece, bu memlekete daha çok padişah gelir, daha çok şehzadeler gemicikler alır yükünü alan deve kervanı yol alıp giderken olan yine eşeğe olur…!
Gel gör ki, bir zamanlar CİHANA hükmeden sultanından ibret çıkaramayanlar adı CİHAN olan attan ibret almalılar. Cihan at bile sırtında 3 saniye tutmadı muhteşem Padişahı, silkindi heybetiyle attı sırtındaki yükü…(!)
Kalın sağlıcakla.
