Değerli okuyucularım, herkesin bir hikayesi var. Yaşanmış hikayeler, sözlerindeki düşünceyi doğrularcasına hakkında bilinenlerde ve yazılanlarda birer değerdir. Zalimlik bir padişah için yaşam biçimidir. İşte padişahın zalimliği de böyledir.
Çok zalim bir padişah varmış. Çevresindekilere işkence etmek, onca büyük bir zevk veriyormuş. Bir gün kuyumcubaşısını çağırttı:
- Bak buraya kuyumcubaşı. Yeni yaptırdığım paltoma yıldız biçiminde oniki tane güğme istiyorum altından. Üstleri işlemeli olacak. Git, yarın sabah bunları bana getireceksin. Getirmezsen kafanı omuzlarının üstünde bırakmayacağım.
Kuyumcubaşı yalvardı:
- Aman efendim, nasıl olur? Ben bu düğmeleri önce çivi şeklinde dökeceğim. Sonra dövüp işleyeceğim. Bir dakika oturmasam bile, bunu ancak beş günde bitirebilirim.
Zalim padişah:
- Yıkıl, diye bağırdı. Yarın sabah bunlar hazır olacak. Hele hazır olmasın!
Kuyumcu ölmüş, bitmiş bir halde saraydan çıktı, evine gitti. Durumu gözyaşları içinde karısına ve çocuklarına anlattı.
Sonra:
- İmkanı yok, dedi, yapamam. Şu halde yarın sabah öleceğim. Onun için bu akşam, şöyle oturalım, birbirimizi son defa doya doya görelim.
Karısı karşıladı:
- Hayır, olmaz. Otur, çalış. Ne kadar yapabilirsen... Padişah bu. Saati saatine uymaz. Bakarsın yarın cayar. Fakat sen hiçbirşey hazırlamazsan olmaz.
Bunun üzerine kuyumcubaşı oturdu. Sabaha kadar ancak oniki tane çivi hazırlayabildi. Daha bunlar işlenecekti.
Sabahleyin kuyumcunun oğlu, koşa koşa odaya girdi:
- Aman babacığım, bu tarafa doğru atlılar at sürüyorlar.
Adamcağız, artık ölüm saatinin geldiğini anladı, karısı ve çocuklarıyla helallaşmaya başladı. Derken, sokak kapısı vuruldu. Süvarilerden biri:
- Hey kuyumcubaşı, çabuk aç, diye bağırdı.
Kapı açıldı, deminki süvari:
- Çabuk, diye devam etti. Padişahımız dün gece birdenbire öldü. Hemen oturup, tabuta çakılmak üzere oniki tane altın çivi hazırlayacaksın.
Kuyumcu, akşamdan hazırladığı oniki çiviyi verdi.
Kalın sağlıcakla.
OKUYUCU YORUMU: Haksızlığa baş kaldırı, sonuçta özgürlüğe dayandığı için daha çok fakir ve kölelerin bir işlevi olmuştur. Yani onlar tarafından benimsenmiştir. Eğer amaç özgürlüğün bir kenara itilip, zenginleri misyon sahiplerinin yağlamak ve bu nokta itibariyle maddi çıkar, mevki sağlamaksa, ya da can korkusuna dayanıyorsa, sonuçta bunun kimseye yararı olmaz.
Burada akla şu soru gelebilir?
Niçin refah dünyada belli kişilere, topluma ait oluyor da, garip kişilerde bu koşul kalkıyor?
İşte bunu sorgulamak gerekiyor?
Benim hikâyeden anladığım bu sevgili blog okurları.
