Moved Permanently

Bırakın adaylar kendi projeleriyle seçmenin karşısına çıksın.  Çıksınlar ki vaatlerini, Saray'a neler kazandıracaklarını anlatsınlar. Anlatsınlar ki günü geldiğinde verilen vaatler yerine getirilmediği takdirde seçmen hesabını sorabilsin.
Bu bir yerel seçim. Genel merkez bu işe müdahale etmemeli ki başkan adayı projelerle seçmenin  karşısına çıkabilsin. Seçmen de adayların projelerini dikkatle incelesin, değerlendirebilsin.  Seçmen, adayın bu projeleri yapıp yapamayacağı konusunda kendi kendine kanaat oluşturabilsin. Sonrasında seçmen seçeceği adayın samimiyetine güvenip,"Benim desteklediğim aday dürüsttür" diyebilsin.

Cemiyet ziyaretlerinde bir takım sohbetlerde bulunurken, mevzu Türkiye'deki siyasete ve partilere sık sık geliyor. Yine böyle bir gün dostlarla sohbet ederken bir arkadaşımız, "Ah şu partiler ve particilik olmasa Türkiye daha hızlı yol alacak!”dedi.

Bunun üzerine aklı selim bir hanımefendi biraz da sitemkar bir üslupla, "Unutmayınız ki partiler, demokrasilerin vazgeçilmez kurumlarıdır” dedi. Elbette ki buna katılıyoruz. Demokrasiden vazgeçmeye niyetimiz olmadığına göre siyasi partileri de bundan ayrı tutamayız ve sorumluluk almadan da ucuzundan partilerimizi yerin dibine sokamayız. İnönü'nün meşhur sözü: "Namuslular  da namussuzlar kadar cesur olmak mecburiyetindedir" bu söz her zaman önemini bu bakımdan korur.
Türkiye'de siyasi partilerin çalışma biçimi, söylemleri ve onların çalışma sistemini  düzenleyen “Siyasi Partiler Kanunu” çoğulcu ve katılımcı bir demokrasiden yana mı  yoksa partilerin genel başkanının kontrolünde bir sistem midir? Hepimiz biliyoruz ki  partiler genel başkanının kontrolünde bir sistemdir. Her yeni seçimde “Siyasi Partiler Kanunu”nun yenilenmesi, günün şartlarına göre çoğulcu ve katılımcı bir demokrasiyi  yerleştirmeye matuf olması gerektiğinde hem fikir olunur ama iş uygulamaya geldiği  zaman bunların hepsi unutulur. Bundan da en karlı çıkanlar hep genel başkanlar olur. 
Bunun içindir ki olanca kibarlığı içinde ”Sayın genel başkanımız…..” diye başlayan 
konuşmalar bir nezaketten ziyade bir teslimiyetin ifadesi olarak başını alır, gider.Politikada ilkelerden ziyade şahsi hırsların ve menfaatlerin ön planda olduğunu  görünce parlamenter hayatı onuruyla bırakan bir kişi biliyorum o da Erdal İnönü'dür.
Küçük bir hikaye anlatayım. Okulda, Ali'ye öğretmeni siyasetin ne olduğunu sorar.

Ali bilemez. Eve gelince babasına siyasetin ne olduğunu sorar. Baba biraz düşündükten sonra anlatmaya başlar. Bak oğlum!. Dışarıda parayı kazanıp, eve getiren benim. O zaman ben kapitalist rejimim.Eve getirdiğim parayı annen harcıyor. O zaman annen de hükümet. Küçük kardeşine dadı bakıyor. O da işçi.Kardeşin ise gelecek, sen de halksın. Akşam olur, Ali'nin kardeşi altına pisler. Ali bunu annesine söylemeye gidince, annesinin çoktan uyumuş olduğunu görür. Dadının yanına gider, gider ama  gördükleri karşısında şaşırır ve şöyle der: Kapitalist rejim işçiyi sömürüyor. Hükümet uyuyor. Gelecek b.. içinde. Halk ne yapsın? Bu küçük hikaye çok şey anlatıyor değil mi? Mesajı çok net. Meşhur lâf: ”Ağzı olan konuşuyor“ misali lâfın bu kadar ucuzlaştığı bir dönemde gerçekten halk ne  yapacak? Bu bir yerel seçim değil mi? Bırakınız başkan adayları projelerini  anlatsın. Anlatmasına anlatacaklar ama genel başkanlardan sıra gelmiyor ki. Sanki  genel seçim var...